WIERSZ O WSI GRABOWNICA
Tu gdzie przepływa rzeka Stobnica,
z obu stron osiadła wioska Grabownica.
Przez las grabowy ta wieś nazwana,
od księcia Opolczyka Piotrowi nadana.
Niewiele tu ludzi w początku mieszkało,
rzecz pewna w kronice coś się przechowało:
trochę zabudowań i stawy z rybami,
dwa młyny i barcie przestare z pszczołami.
Za wiele dziczyzny w owych czasach było,
po ciernistych borach i norach się kryło.
Zgłodniałe jastrzębie wiosłujące skrzydłami,
polując na zdobycz przed wsią i lasami.
Jak tu praojcowie żyli i o wszystko dbali,
prawa święcie strzegli i uczciwie pracowali.
A kobiety pomagały, włókna przędły, płótna prały,
w różnych znojach życia lata upływały.
Nie było oświaty ni szkoły ni sztuki,
nie czytali gazet, nie było nauki.
Przy kądzielach były spędzane wieczory,
bo na dzień czekały pańszczyźniane dwory.
Był właściciel dworu, Starzeński się nazywał,
patrząc na pustki ugorów, do pracy ludzi wzywał.
Wzywał, prosił, straszył lecz to nadaremnie,
dobrą myślą oddał dwór na akademię.
Czuł się lud tej wsi spokojny,
gdyby nie szkodziły wojny.
Są wspomnienia, że tu we wsi, nawet i Tatarzy przeszli,
co popadli to grabili i kościółek też spalili.
A po wojnie jak po burzy, za sanacji,
nieco we wsi było już inaczej.
Wprowadzono we wsi szkołę, rozbudowano kopalnię ropy,
co mogli zarobić już niektóre chłopy.
Znów ostatnia wojna była, jako burza się wtargnęła,
nikt nie wiedział skąd się wzięła.
Ta niemiecka faszystowska,
znowu strach i zniszczenia przeszła wioska.
Teraz już odbudowana nasza Grabownica
stara wioska ukochana 600-leciem się zaszczyca!
